گل نرگس

از امام باقر علیه السلام نقل شده است:

کسی که خدا را دینداري کند به عبادتی که جان خود را در آن به رنج اندازد و پیشوائی از جانب خداوند نداشته باشد
[امامش از جانب خدا نباشد] کوشش او پذیرفته نیست و او گمراهی سرگردان است و خداوند از اعمال او بیزار است، و او
مانند گوسفندي است که چوپان خود و یا گلّه خود را گم کرده، پس گم گشته و بدین سو و آن سو در رفت و آمد باشد و
همه روز خود را سرگشته بماند… در کشاکش چنین وضعی که او دارد، گرگ فرصت را غنیمت شمرده و دلخواه خود را به
چنگ آورده و او را بخورد. به خدا سوگند اي پسر مسلم! هر کسی از این امّت که صبح کند (روزي را آغاز کند) و داراي
امامی از طرف خدا نباشد حالش همین گونه است. او گم گشته و سرگردان و گمراه شده است. اگر چنین کسی به همین
وضع بمیرد، به مرگ (در حال) کفر و نفاق مرده است. و بدان اي محمّد که امامان به حقّ و پیروانشان همان کسانی هستند که
بر دین حقّ اند و پیشوایان جور البتّه از دین خدا و از حقّ برکنارند. خودشان گمراهند و دیگران را نیز گمراه می کنند و اعمال
کرَمادٍ اشْتَدَّتْ بِهِ الرِّیحُ فِی یَوْمٍ عاصِفٍ لا یَقْدِرُونَ مِمَّا » ایشان که به انجام آن می پردازند

1) همچون خاکستري است که باد تند بر آن بوزد در روزي طوفانی که بر )؛« کسَ بُوا عَلی شَیْ ءٍ ذلِک هُوَ الضَّلالُ الْبَعِید
( نگهداري چیزي از آنچه به دست آورده اند قدرت نداشته باشند و آن گمراهی دور و دراز همین است.(